Witam Państwa w nastroju radości, optymizmu i euforii. Rozpoczynamy siódmy rok dwudziestego pierwszego wieku. Żyjemy i to jest piękne.
Czy ten rok upłynie nam spokojnie, czy będzie pełen problemów, już wkrótce się przekonamy. Na razie mamy czas na radość i dlatego wznieśmy okrzyk za Piotrusiem Panem – „ŻYĆ, ŻYĆ – TO DOPIERO PRZYGODA!”. Nie od rzeczy będzie w przerwach karnawałowego szaleństwa chwila refleksji. Ot, dla umysłowej higieny.
Święta Bożego Narodzenia minęły, przymusowe obżarstwo skończyło się, więc już chyba można, drodzy Czytelnicy, zająć się na spokojnie sprawami żywieniowymi.
Skoro temat „uzyskanie niezależności finansowej” nie wzbudził żadnego zainteresowania – przynajmniej sądząc po frekwencji na grudniowych spotkaniach, na które zapraszałem w poprzednim wydaniu „Naszych Łomianek” – może kwestie dietetyczne okażą się zagadnieniami ciekawszymi. A nuż poniższy felieton zainspiruje kogoś do podjęcia działań nad własnym organizmem i na łamach naszego miesięcznika będzie można zapoznać się z doświadczeniami i sposobami Czytelników zrzucenia zbędnych kilogramów.
Włochy to obecnie największy producent win na świecie. W ostatnich latach wyprzedziły Francję, stając się wielkim liderem. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu zaledwie niewielka część produkowanego we włoskich winnicach trunku rozlewana była do butelek przez producenta. Większość wysyłano w beczkach do najbliższych miast, gdzie trafiały do bezpośredniej konsumpcji. Kupowano je na dzbany albo do domu, gdzie wypijane było do codziennych posiłków lub wręcz zamiast wody, aby ugasić pragnienie. Gdy wreszcie Włosi uświadomili sobie, że wino to ich skarb narodowy, przemysł winiarski zaczął rozwijać się bardzo dynamicznie.
Wyborczy wyrok zapadł! Mamy nowego burmistrza i Radę Miejską. Tym razem są to w większości nowi ludzie. Zdecydowana porażka Łucjana Sokołowskiego już w pierwszej turze i klęska jego komitetu Łomianki Razem, który uzyskał zaledwie dwa mandaty, świadczą dobitnie o tym, że Łomianki chcą zmian.
Jak zapewne Państwo zauważyli, żyjemy w ciekawych czasach. Jesteśmy integralną częścią zmieniającego się non stop świata. Tak było zawsze i będzie po wsze czasy. Oryginalnością naszego położenia jest fakt, iż to my właśnie, a nie kto inny, musimy sobie dawać radę z problemami bolesnej metamorfozy. Takie jest nasze życie i nikt nas nie zastąpi w roli, którą musimy odegrać na tej scenie. Kto tę rolę nam przydzielił i dlaczego akurat nam i akurat w tym momencie, po co to widowisko i kto wreszcie jest widzem, reżyserem, inspicjentem? Pytania bez odpowiedzi. „Celem życia jest samo życie” (Goethe).
We wrześniowym numerze NŁ opublikowałem artykuł dotyczący wyborów samorządowych jako zmiany. Cieszę się, że również w Łomiankach sprawdziły się naukowe zasady zarządzania zmianą, a trochę przewrotnie postawione przeze mnie tezy artykułu znalazły potwierdzenie w rzeczywistości. To, o czym napisałem, najlepiej wykorzystał Komitet Wyborczy Potrzeba Zmian, zespół stworzony na czas kampanii wyborczej, który odniósł zdecydowane zwycięstwo w Łomiankach. Pan Wiesław Pszczółkowski został burmistrzem już w pierwszej turze wyborów. Komitet obsadził również 11 mandatów w Radzie Miasta i Gminy, 3 mandaty w Powiecie oraz 1 w Sejmiku Wojewódzkim.
Nurtuje mnie nadal, dlaczego ludzie tak łatwo dają się wciągnąć w dysputę polityczną, a nawet okazać w niej niebywałe emocje, a o wiele ciekawszy – przynajmniej obecnie dla mnie – temat, jak zostać człowiekiem niezależnym finansowo, nie wywołuje praktycznie żadnej reakcji. Czy za ten stan rzeczy odpowiadają nasza obłuda, ostrożność, niewiara w siebie, chęć odgrywania roli osoby pokrzywdzonej przez los, niezaradność życiowa, czy może po prostu zwykła niekompetencja w tej dziedzinie?
W nocy z 2 na 3 września 1944 r. osiemdziesięcioosobowy oddział szturmowy Grupy Kampinos rozgromił 2 bataliony piechoty i baterię artylerii kolaborujących z Niemcami wojsk „Rosyjskiej Wyzwoleńczej Narodowej Armii”. Swoimi wspomnieniami z walki dzieli się z nami jeden z niewielu żyjących jeszcze uczestników bitwy o Truskaw, żołnierz AK Tomasz Łaszkiewicz. Jako uzupełnienie, chwilami dość drastycznej relacji z pola bitwy cytowane będą także fragmenty niemieckich raportów z książki T. Sawickiego: „Rozkaz zdławić powstanie”. W poprzednim odcinku przypadkowo błędnie podaliśmy nazwisko autora. Pana Tomasza Łaszkiewicza (a nie Łukaszewicza!) i Czytelników serdecznie przepraszamy.
